Mafalda Minnozzi (US) tiltle: Sensorial music: Latin Jazz release date: july 20, 2020 promotion: Lydia Liebman Promotions info artist: Mafalda Minnozzi © Rootsville 2020

De internationaal geprezen zangeres "Mafalda Minnozzi" kondigt met trots de release aan van 20 juli van haar nieuwe en langverwachte album "Sensorial - Portraits in Bossa & Jazz". Onder de muzikale leiding van gitarist Paul Ricci en met de hulp van zwaargewichten als pianist Art Hirahara, bassisten Essiet Okon Essiet en Harvie S, drummer Victor Jones en percussionisten Will Calhoun en Rogério Boccato, herziet Sensorial en herontdekt het Braziliaanse liedboek, terwijl het dynamiek van New York City in een fantasierijke mix van Bossa en Jazz. Met zijn track selectie geïnspireerd op de esthetiek van Gil Evans, João Gilberto en Roberto Murolo, toont Sensorial niet alleen de onmiskenbare techniek en geest van Mafalda Minnozzi, maar presenteert het ook een verzameling emotioneel geladen arrangementen die voortkomen uit haar multiculturele carrière in Zuid-Amerika, Italië en New York Stad. Bekend om haar explosief energieke live-optredens, wil dit opgenomen project diezelfde vurige aantrekkingskracht leveren - met de begeleiding van live-video-uitvoeringen van elk nummer slaagt deze release erin precies dat te doen.

In het bijzonder "Sensorial - Portraits in Bossa & Jazz" brengt verdiende erkenning en licht naar enkele Braziliaanse componisten die minder aanwezig zijn in de jazzwereld, naast de alomtegenwoordige compositorische bekwaamheid van Antonio Carlos Jobim - zeven van Jobim's oorspronkelijk geschreven nummers zijn te zien (waaronder zijn vaak opgenomen Dindi, Desafinado en Triste) terwijl de invloed van zijn werk met Joao Gilberto ook duidelijk is over de resterende zes nummers van het album in zowel arrangement als swing - het is geen verrassing dat muzikaal leider Paul Ricci zijn talenten heeft geleend aan het werk van zangers Astrud en Bebel Gilberto - vrouw en dochter van João.

Uit de inleidende zin van nummer één op Jobims 'A Felicidade' is het duidelijk dat dit geen typisch Bossa nova-project is, aangezien de band zowel het tempo als de hitte verhoogt met de spontaniteit en het samenspel van een jazzkwintet en Mafalda is duidelijk de hoorn.

Een ander opvallend nummer van het album is "Vivo Sonhando". Deze moderne interpretatie van de Jobim-klassieker haalt het beste uit de betekenis van de tekst met een hypnotische beat van Victor Jones en een dromerige gitaarachtergrond, waardoor zanger Mafalda Minnozzi en pianist Art Hirahara improviseren en de tijdloze melodie verkennen met unieke kleuren en jazzy mogelijkheden.
Chico Buarque's majestueuze 'Morro Dois Irmaos' vangt de poëzie van de componist op in een mystieke ensembledialoog die het jazzelement versmelt tot een nummer dat zelden buiten de Braziliaanse grens wordt geëxporteerd in een arrangement dat Mafalda's geschenk uitbuit voor uitbundige vlucht in de hitte van de laatste momenten.

Na het luisteren naar de mix van "Samba da Benção", zei speciale gast-percussionist Will Calhoun, "dat nummer is magisch." Deze compositie van Baden Powell kan worden beschouwd als een van de epitomische nummers van het album - het streeft ernaar om een ​​klassieker opnieuw te rangschikken vanuit het individualistische perspectief van Mafalda, tot het punt om degenen die de originele compositie kennen of denken te kennen aangenaam te verrassen. Hier haalt Mafalda echt het meeste uit de fascinerende door Afrika beïnvloede pols van Calhoun's udu-drum om mee te dansen in een muzikale dans met pianist Art Hirahara.

"Once I Loved" is een van de twee nummers op het album dat in het Engels wordt gezongen. Op deze melodie legt de stem van Mafalda de kwetsbaarheid en onschuld van de teksten vast en zet de toon voor de introspectieve sfeer van de band. Essiet Okon Essiet's atypische funky benadering van de bas met Rogério Boccato's tamborim stuwt de pittige melodische solo's van Art Hirahara en Paul Ricci voort. Drummer Victor Jones verhoogt de intensiteit om de laatste zinnen van Mafalda voor te bereiden die de energie naar een vastberaden slotverklaring brengen.

Het album verandert van stemming met een Getz / Gilberto-klassieker en misschien wel een van de bekendste nummers van Jobim, "Chega de Saudade". Mafalda stelt de vraag of dit een vrolijk of verdrietig nummer is. Hoewel het over "saudade" gaat, of een groot verlangen en verlangen om aan de zijde van een geliefde te blijven, verzekert deze vreugdevolle interpretatie ons dat er een gelukkig einde in zicht is. Harvie S stapt uit voor een meesterlijke solo, aangezien het samenspel en de spanning van wat er daarna gaat gebeuren de vonk wordt voor Mafalda's creatieve scatzang die niet alleen melodieus maar ook percussief is.

Sensorial - Portraits in Bossa & Jazz bezoekt ook het meer viscerale geluid van de Samba in zowel een bijna "Blue Note" lezing van Toninho Horta's "Mocidade" als in het opvallende "Jogral" (een track die regelmatig wordt uitgevoerd door de populaire componist Djavan ) De achtbaanmelodie van Filó Machado en José Neto wordt meegenomen naar een volwaardige groovende Samba in de meesterlijke handen van percussionist Rogério Boccato, terwijl de band met collectieve improvisatie achter Mafalda's pittige scatting naar een wild einde duwt dat de luisteraar bevrijdt van de intensiteit van de drijvende beat.

Als aanvulling op de lijst van grote Braziliaanse componisten, bevat Mafalda een Italiaanse versie van "Un Altro Addio" van Toquinho / Vinicius de Moraes en "É Preciso Perdoar" van Alcevando Luz / Carlos Coqueijo die wordt afgetrapt met John Coltrane's "Lonnie's Lament" als beide thema's lijken te zijn geweven uit dezelfde soulvolle stof van jazz en Afro-Braziliaanse kleuren.

tracks:

01 A Felicidade
02 Vivo Sonhando
03 Morro Dois Irmã
04 É Preciso Perdoar
05 Desafinado
06 Mocidade
07 Samba Da Bencão
08 Once I Loved (O Amor m Paz)
09 Triste
10 Chega De Saudade
11 Jogral
12 Un Altro Addio (Mais Um Adeus)
13 Dindi